Arie de Jong is overleden. Deze vijand kon zelfs hij niet aan.
Rond 1980 kwam Arie als zeer jonge docent Aardrijkskunde op het Pascal College te Zaandam. Hij kwam terecht in een school met een snelgroeiend aantal leerlingen, een oudere, in meerderheid wat conservatieve schoolleiding en een dito verdeeld lerarencorps.
Arie begon direct enthousiast en liep tegen de nodige startproblemen aan. Startproblemen die wij allemaal hebben meegemaakt en die je oplost of je stopt als docent. Collega’s kunnen je wel adviseren maar elke blijvende leraar ontwikkelt een eigen stijl. Dat lukte Arie uitstekend.
Na een paar jaar dus vaste grond onder de voeten. Arie ging nadrukkelijk deel uitmaken van een groep docenten die allerlei initiatieven ging ontwikkelen. Initiatieven op het gebied van vernieuwd lesgeven, organisatie van de school en zogenaamde buitenschoolse activiteiten.
Vernieuwd lesgeven betekent hier: meer persoonlijke belangstelling voor de leerlingen. Eerst een goede sfeer scheppen in elk lesuur. Daarna komt de inhoud vanzelf. Het klinkt eenvoudig. Dat is het niet. Arie ontwikkelde grote vaardigheid in deze stijl van lesgeven. Behalve Aardrijkskunde ging hij na het halen van de bevoegdheid, ook economie doceren. Hij vond dat wel minder spannend.
Hij ging zich nadrukkelijk bemoeien met buitenschoolse activiteiten. Werkweken dus. Samen met collega’s heeft hij tal van sportieve reizen georganiseerd naar de Belgische Ardennen, naar Tsjechië, naar Polen en ook in Nederland. Altijd was tijdens zo’n week wel een dag waarop werd “abgeseild”. Vanaf een bergwand dus. Hij deed het altijd eerst voor.
Zijn stijl van werken met de leerlingen had dus als grondslag: warmte en persoonlijke aandacht. Later ging hij zich ook nadrukkelijk bezighouden met het overbrengen van deze ideeën in schoolorganisaties als de medezeggenschapsraad.
Maar het sterkste was hij voor de klas. Een anekdote:
Wij hadden in de jaren ’90 een jonge collega klassieke talen. Hij kreeg veel aandacht van vooral meisjes. Op een dag liep ik de deur uit naar de koffiekamer. Het was pauze. De deur van het lokaal naast mij ging open en Arie kwam, letterlijk dubbel van het lachen naar buiten. Een paar meisjes uit de groep die hij net had gehad, waren in tranen. Ze waren erachter gekomen dat de jonge leraar Klassieke Talen samenwoonde met een vriend.
Het tekende zijn gevoel voor humor. Het tekende ook de sfeer van het Pascal College in die tijd. Die was prima. Dankzij medewerkers als Arie was er niet of nauwelijks hiërarchie op het Pascal College. Iedereen werkte op zijn of haar terrein met steun en inzet van collega’s en schoolleiding zonder te veel hinderlijke sturing.
Dat maakte de school tot een fijne plek voor iedereen. Arie had hierin een belangrijke plaats zonder belangrijk te willen zijn. Dat maakte hem geliefd.
Arie is overleden. Dat is heel verdrietig vooral voor zijn geliefden. Maar ook voor ons, zijn oud-collega’s. Een groet en waardering voor je prestaties, Arie, van je collega,
Dirk Kerkhoven
Het team waarmee Arie de Reünie Pascal College organiseerde schreef ook een In Memoriam.
